Μουζάκη Ελένη

Η Ελένη Μουζάκη-Μπουρίτσα γεννήθηκε στον Πειραιά και μεγάλωσε στην Πλάκα. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές της, εργάσθηκε στις επιχειρήσεις του αδελφού της, Ελευθέριου Μουζάκη. Ποίηση γράφει από τα μαθητικά της χρόνια. Ποιήματα και διηγήματά της δημοσιεύτηκαν σε ανθολογίες, περιοδικά κι εφημερίδες. Έχει βραβευθεί και διακριθεί για το λογοτεχνικό της έργο στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει βραβευθεί με Α΄ Βραβεία για ποιήματα Θρησκευτικού, Ερωτικού, Κοινωνικού, Φεμινιστικού, Σατιρικού, Παιδικού περιεχομένου, καθώς και για τα ποιήματά της, που αφορούν τη φύση. Πολλά από αυτά έχουν μελοποιηθεί. Στο cd “Οι Άγγελοι του Αιγαίου”, έχουν συμπεριληφθεί ποιήματά της, σε μουσική Γ. Βούκανου.Το πρώτο της βιβλίο “Το Άδυτον Φέγγος” (Θρησκευτικής ποίησης), κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2005. Βραβεύθηκε από την UNESCO. Την 29η Ιανουαρίου 2008, υπό την αιγίδα της “Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών”, δόθηκε στο Μέγαρο Μουσικής συναυλία ανέκδοτης Ερωτικής ποίησης, με τίτλο “Μας τραγουδούσαν τα φιλιά”, σε μουσική Γ. Βούκανου, με εξαιρετική επιτυχία. Έχει ανέκδοτο σημαντικό έργο. Έχει εκδώσει με τον εκδοτικό οίκο «Yδρόγειος» τα βιβλία: «Παιδιά Περιστέρια», “Τα Παιδιά Τραγουδάνε” και “Σταθμοί Αγάπης”. Είναι μέλος της “Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών”, του Ομίλου “Ξάστερον”, του “Αττικού Ομίλου Γλυφάδας” και των “Αργοναυτών” Θεσσαλονίκης.

ΕΓΩ ΤΗΝ ΕΙΠΑ ΑΝΟΙΞΗ

Έμοιαζε τριαντάφυλλο με άρωμα αιθέριο!
Γαρύφαλλα τα χείλη της, τα μάγουλα ροδιάς.
Μαλλιά σγουρά εβένινα ξεχύνονταν στους ώμους,
ολόμαυρα τα μάτια της στο χρώμα της νυχτιάς.

Εγώ την είπα Άνοιξη! Εγώ την είπα λάμψη!
Ανέβαινε με δρασκελιές, πάνω στο βραχοτόπι.
Σαν ζαρκαδάκι έτρεχε, σαν λυγερή γαζέλα,
της έγνεφα, της μίλαγα κι αυτή μ’ εχαμογέλα.

Την έχασα απ’ τα μάτια μου κι αναρωτιέμαι ακόμα,
που πήγε το τριαντάφυλλο με το φιλί στο στόμα;
Τότε την είπα Άνοιξη, περάσανε χειμώνες.

Εγώ την είπα Άνοιξη! Εγώ την είπα λάμψη!
Ανέβαινε με δρασκελιές, πάνω στο βροχοτόπι.
Σαν ζαρκαδάκι έτρεχε, σαν λυγερή γαζέλα,
της έγνεφα, της μίλαγα κι αυτή μ’ εχαμογέλα.

Εξύπνησα απ’ τις φωνές των μεταναστών
και τον κρότο των πολυβόλων.
Δεν κράτησε πολύ το όνειρο.
Zω και πάλι τη σκληρή πραγματικότητα. Ως πότε;