Αθανασίου Τριανταφυλλιά

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ

Μια μέρα ο δάσκαλος ρώτησε τον μαθητή του
τι είδους αυτοκίνητο θ’ αγόραζε
αν ήταν το τελευταίο της ζωής του.

Εκείνος αδίστακτα απάντησε
η εταιρεία να εμπνέει εμπιστοσύνη
να έχει δερμάτινα καθίσματα, στο χρώμα της φωτιάς,
να προσπερνά τον άνεμο, να σκαρφαλώνει τα βουνά,
με το κλειδί ν’ ανοίγουν οι ανθρώπινες καρδιές,
να προηγείται στον συναγωνισμό...
να κόβει πάντα την κορδέλα στον τερματισμό!

Ο δάσκαλος παρέμεινε σιωπηλός
τον κοίταξε μ’ ένα μειδίαμα…
και απομακρύνθηκε.

Πολλές φορές οι επιθυμίες είναι αποκυήματα του νου
μεγαλεπήβολα, άπιαστα όνειρα, ανεδαφικά,
ανέφικτοι αντικατοπτρισμοί.
Πηγάζουν από την ανωριμότητα, την απειρία,
τον υπέρμετρο εγωισμό,
τις ανερμάτιστες φιλοδοξίες των ανθρώπων!

Τα χρόνια πέρασαν…
ο δάσκαλος σκυφτός και γερασμένος
συνάντησε στον δρόμο ένα άνδρα.
Εκείνος τον αναγνώρισε…
του αποκρίθηκε νοσταλγικά.

Δάσκαλε...
το εξωτερικό περίβλημα, το ύφασμα,
το χρώμα, η ταχύτητα
είναι ασήμαντες προδιαγραφές,
υποκειμενική αντίληψη της αξίας.
Το τελευταίο της ζωής μου αυτοκίνητο
θέλω να διαθέτει:
αμάξωμα γερό, τιμόνι σταθερό,
μεγάλη πρόσφυση στον δρόμο,
ένα γαλάζιο ουρανό,
άθραυστα τζάμια, καύσιμο φιλικό.

Ο δάσκαλος αρρώστησε βαριά.
Ο μαθητής τον επισκέφτηκε.
Διεσταλμένες οι κόρες των ματιών
κρατούσαν την τελευταία του ανάσα.
Δάκρυσε και του ψιθύρισε:
Σ’ όλα τα αυτοκίνητα...
εργένικα, οικογενειακά, μικρά, μεγάλα,
ακριβά, φθηνά, παλιά, καινούργια
στην μηχανή του χρόνου πρέπει ν’ αναζητείται
μια μόνο προδιαγραφή για το ταξίδι μας:

Έμπειρος οδηγός!

ΦΡΙΝΤΑ ΚΑΛΟ

Η ΕΠΙΛΟΓΗ

Πόσο ζήλευα εκείνα τα μαλλιά,
που πέφτανε σαν χείμαρρος
κι αγγίζανε τους πάλλευκους τους ώμους.
Αναλυτό χρυσάφι ανάμεσα στο καστανό
που έλαμπε...
ο ήλιος σαν παιχνίδιζε ανάμεσα τους.

Ήσουνα δεκαεννιά χρονών.
Οι μοίρες απλόχερα σου δώρισαν τις χάρες,
και συ χαμογελούσες.
Η άνοιξη ωρίμαζε μέσα στο κορμί
μπουμπούκι έτοιμο ν’ ανοίξει
στο πρώτο φιλί της μέλισσας,
που βγήκε να τρυγήσει την ζωή.
Όλη η ζωή σκλάβα πιστή της ύπαρξή σου.

Ο έρωτας μαγεύτηκε απ’ την ομορφιά
σημάδεψε με βέλη την καρδιά
κι εσύ λαβώθηκες …
σαν Ίκαρος που δοκιμάζει τα φτερά,
όταν ο Αίολος είναι οργισμένος.

Οι νέοι βιάζονται να πιούνε την ζωή
πάντα τον άσπρο πάτο βλέπουνε στο ποτήρι.
Η λανθασμένη επιλογή δεν τους πτοεί.
Σβήνουν τα λάθη τους με μια γραμμή.
Οι πράξεις μας αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια
σαν το διαμάντι χαρακώνουν την ψυχή
και η πληγή αιμορραγεί αθόρυβα για πάντα.

Ο χρόνος είναι αιώνιος εχθρός της ομορφιάς
τα νιάτα προπορεύονται τα πρώτα χρόνια.
Αυτός ακοίμητος φρουρός βαδίζει ατάραχα
κρυμμένος μόνιμα στην λογική του φρόνιμου ανθρώπου
δεν συγχωρεί ελλείψεις, τις υπερβολές και την νωθρότητα.

Προσπάθησα αδελφούλα μου
να αποτρέψω το μοιραίο με την ψυχρή την λογική.
Θεώρησα η δύναμη της πείρας είναι αντίδοτο στον έρωτα.
Πίστεψα, θα καταφέρω να σε πείσω,
πως είναι λάθος η φυγή σε άγνωστους τόπους
χωρίς πυξίδα κι έμπειρο οδηγό.

Ξέχασα καρδούλα μου την δύναμη του έρωτα
να εμβολίζει το μυαλό με ψευδαισθήσεις
πως οι θνητοί γίναν θεοί...
να κατακτήσουν τις απάτητες κορφές
να διασχίσουν τους ωκεανούς
να λύσουνε τους γόρδιους δεσμούς.

Τώρα μπροστά μου στέκεται μια ώριμη γυναίκα.
Κοιτώ δειλά το πρόσωπο.
Το δέρμα αντιπαλεύει την φθορά.
Θέλω ν’ αγγίξω τον χρυσό μέσ’ τα λυτά μαλλιά της
βλέπω μονάχα γκρίζο.
Κοιτώ τα μάτια μέσ’ τον θολό καθρέφτη
απεικονίζεται η παραίτηση.
Έγινε ένα γρανάζι της ζωής
που φθείρεται ανελέητα μεσ’ τον χρόνο.

ΦΡΙΝΤΑ ΚΑΛΟ