Χατζήνα Φανή

Γεννήθηκε στο Δομένικο Λάρισας και είναι απόφοιτος του βιολογικού τμήματος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. έχει κάνειμεταπτυχιαές σπουδές στο Cardiff της Ουαλίας και είναι διδάκτορας Μελισσοκομίας με ειδίκευση στην συμπεριφορά των μελισσών και στην προσφορά τους στην αναπαραγωγή των φυτών. Την ενασχόλησή της με με τις μέλισσες την οφείλει στον πατέρα της, ο οποίος ασχολείται με την μελισσοκομεία ερασιτεχνικά. Από το 2000 εργάζεται ως ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Μελισσοκομείας, στα Ν.Μουδανιά Χαλκιδικής. Η ενασχόλησή της και η λατρεία της για τις μέλισσες, την ώθησε να αρχίσει την συγγραφή παραμυθιών, με θέμα τη ζωή και τη συμπεριφορά της μέλισσας. Το πρώτο μιας σειράς παραμυθιών εκδόθηκε από την «Υδρόγειο». Ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο και την ποίηση.

Το παιχνίδι

Μικρό παιδί όταν ήμουνα μου έμοιαζε η αγάπη
ένα παιχνίδι μαγικό.
Κι ίσως να ΄ναι πράγματι, κι όχι μόνο η αγάπη,
ένα παιχνίδι μυστικό.
Μάγοι και μάγισσες υφαίνουν την πλοκή του
και αφήνονται στη μουσική του.
Η μπάντα παίζει σταθερά. Τα όργανα κουρδισμένα.
Από μικροί μαθαίνουμε τις νότες του ο καθένας.
Κι είναι παιχνίδι ονειρικό, με τρέλα, με φαντασία,
με πάθη, μίση κι ενοχές και υστεροβουλία.
Αφήνεσαι και χάνεσαι στη δύνη των κυμάτων
ανήμπορος να αντισταθείς στα βήματα της μουσικής.
Κανείς κανόνες δεν ορίζει, κανείς το τέλος δεν γνωρίζει.
Παίζεις τυφλά και επιμένεις, χάνεις, κερδίζεις, υπομένεις.
Αψήφιστα τα βήματα, ανάλαφρα τα λόγια,
κρυφτούλι παίζει η ψυχή και η φλόγα σιγοκαίει.
Και ξάφνου γίνεται φωτιά, και το κρυφτό, μαχαίρι
που σα λεπίδι κοφτερό ματώνει και πονάει.
Δεν είναι παιχνίδι πια αυτό, δεν είναι φαντασία,
δεν εμψυχώνει την καρδιά. Είναι αιματοχυσία.
Πονάς που είσαι ανήμπορος, ματώνεις που είσαι λίγος.
Λυγίζεις που είσαι ευαίσθητος και κλαις τη δύναμή σου.
Τίποτα δεν κράτησες κρυφό, κατά δικό σου.
Ξεγύμνωσες τα στήθη σου, χάρισες τον εαυτό σου.
Και μη θαρρείς πως κέρδισες, τη μάχη δεν ορίζεις.
Τον πόλεμο τον έχασες. Ότι ήθελες το βρίσκεις;
Αλλιώς τα σκέφτεται ο νους, αλλιώς τα πράγματα είναι.
Άλλα νομίζεις πως ζητάς, άλλα σου δίνονται όμως.
Πλάθεις μια εικόνα αγαπητή, προσμένεις αυτά που θέλεις,
Βασίζεσαι σ’ αυτά που θες, μα έξαφνα παθαίνεις.
Η ελπίδα ακόμα σθεναρή, εκεί που ο νους βαραίνει
Και τα σημάδια φανερά, δεν τα διαβάζεις όμως.
Ζύγωσε την καρδιά στο νου, αφουγκράσου την πνοή σου.
Ατσάλωσε τα νεύρα σου κι ίσιωσε το κορμί σου.
Μια αγάπη ήτανε κι αυτή που άξιζε να τη ζήσης.
Αν μπόρεσες, έχε καλώς, αν όχι, μη ελπίζεις.
Κράτησε τα άνθη στα μαλλιά, τις νότες στη ψυχή σου.
Το απομεσήμερο περνά. Τι θέλεις στη ζωή σου;