Κάλτσιος Αργύρης

Tαξίδι

Άραγε, τι είναι η ζωή, σε ποιον ανήκει;
Ένα δωράκι είναι κι αυτή,
μία στιγμούλα δανεική,
ένα παιχνίδι σε μια παιδική γιορτή,
μια προσφορά, αν θέλεις πες την Θεϊκή,
στου καθενός μας την αθάνατη ψυχή.

Παίξε μαζί της, γλέντα την,
τραγούδησέ την, χόρεψέ την,
μη την φυλακίζεις,
μην την χαραμίζεις,
μη την αποταμιεύεις εσαεί,
ούτως ή άλλως θα σου τελειώσει.

Κι εσύ θα μείνεις με τη λαχτάρα
με ένα παιχνίδι σκουριασμένο
και θα ‘ναι τέτοια η παγωμάρα
για το άστρο σου το προδομένο,

τον εαυτό σου θα θες να πείσεις,
άλλοθι, μεσ’ στον πανικό σου,
πως είχες χρέος να επενδύσεις
τον σύντομο, θνητό καιρό σου,
με στόχο να οικοδομήσεις
αυτό το ταπεινό το βιος σου.

Μα ποιον θαρρείς πως ονειδίζεις;
Του χρόνου επαίτη, κερί λιωμένο
πες μου, τι θα κληροδοτήσεις
στο σπέρμα σου το βλογημένο;

Πανσέληνος

Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά
της μέρας τα μπαλώματα σαν βλέπει η νύχτα τραγουδά

οι δυο μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε,
τα χέρια μόνο ενώνουνε κι απόσταση κρατούνε

των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν,
οι αλήτες με καρδιά, έτοιμο φαί δεν κλέβουν

το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά κι αν τύχει κατηφόρα
συγχώρα με τον άσωτο μα ήταν κακιά η ώρα

όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος,
όταν χάνεις τη στιγμή, πισωπατάς και μένεις μόνος

κάθε εμπόδιο σε καλό, λέει μια παροιμία
σκέψη με πράξη δένονται σε τέλεια εμπειρία

όταν οι δυο μοιράζονται την ίδια ελευθερία
είναι εκείνες οι στιγμές που γράφεται ιστορία.