Καούνη Μαίρη
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Από τα παιδικά της χρόνια βρίσκει καταφύγιο στο γράψιμο. Στίχοι και πεζά ενσαρκώνουν το όνειρο της ζωής της, για μια όμορφη και αξιοπρεπή ζωή για όλους τους ανθρώπους στη γη. Μέσα από τις αναζητήσεις της και την αγάπη της για τον άνθρωπο και τη φύση, στα εφηβικά της χρόνια έγινε ενεργό μέλος στο φιλειρηνικό κίνημα όπου παραμένει μέχρι σήμερα.
Έχει παρακολουθήσει βιωματικά σεμινάρια αυτογνωσίας και εναλλακτικών θεραπειών όπως ρέικι και ρεφλεξολογία. Είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη του συλλόγου γυναικών Τριανδρίας. Εκείνο όμως που την εκφράζει είναι η προσφορά στην ανθρώπινη ύπαρξη. Μέσα από τα ποιήματά της βγαίνει το απάνθισμα της αγάπης για τον άνθρωπο, τον έρωτα και τη ζωή.
Η προσευχή μου
Μια ζεστή φωνή απαγγέλει εντός μου
«Θεέ… που υπάρχεις μέσα μου
δυνάμωσε το Φως Σου
να γεμίσω με τη ζέστη του
και να ξυπνήσουν
τα κοιμισμένα μου κύτταρα
που αιώνες τώρα κοιμούνται
τον ύπνο του δικαίου, υπνοβατώντας
ανάμεσα στην αλήθεια της ψυχής
και στο ψέμα που μου δόθηκε».
Όταν γεννήθηκα με τύλιξαν
με τα σπάργανα του φόβου
και της ντροπής. Κι εγώ…
έζησα κρύβοντας την ομορφιά
που απλόχερα μου χάρισες.
Συγχώρεσε με εαυτέ μου…
συγχώρεσε με γιατί
φοβόμουν να σε αφήσω
να ζήσεις.
Μείνε κοντά μου…
|
Άτιτλο
Καταιγίδα… Η συνάντηση στ’ αστέρια.
Σχίστηκε το παραπέτασμα της αγάπης…
Άμορφες σκιές, σκοτεινά φαντάσματα
ξεχύθηκαν απ’ το πουθενά…
Λόγια εχθρικά που ματώνουν, πληγές,
πικρά έλκη στου σύμπαντος
το ηλιακό πλέγμα….
Τα περιστέρια πληγωμένα, πέταξαν
κλαίγοντας από πόνο και ντροπή.
Το τίποτε κρατούσε την ανάσα του
και κοίταξε απελπισμένα την αγάπη,
που σαν πληγωμένο αηδόνι…
έτρεχε να κρυφτεί μη δουν τις πληγές
της οι άνθρωποι και δεν ξαναγαπήσουν
-Έλα σιωπηλά αγκάλιασέ με.
-Έλα λησμονιά… νανούρισέ με
να ξεχάσω… Γιατί… θα πεθάνω
από ντροπή!!!
|