Kondaksi Despina
Η Δέσποινα Κονταξή γεννήθηκε στην Καβάλα. Το 1990 μεταναστεύει με τους γονείς της στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νοτίου Αφρικής και εγγράφεται στο SAHETI το μεγαλύτερο σχολείο του Απόδημου Ελληνισμού. Επιστρέφει στην Καβάλα και το 1997 εισάγεται στο Τμήμα Φυσικοθεραπείας Θεσσαλονίκης. Ολοκληρώνει τις σπουδές της και εργάζεται ως φυσικοθεραπεύτρια στο δικό της εργαστήριο. Από το 2004 αρθρογραφεί.
Το 2005 γράφει το πρώτο της εγχειρίδιο με θέμα "Διαστρέμματα της ποδοκνημικής άρθρωσης" το οποίο εκδίδεται από τις εκδόσεις dKS στης Αθήνα. Το 2006 διδάσκει στο Ι.Ε.Κ Δράμας, συγγράφει και εκδίδει το βιβλίο "Φυσικά μέσα-μηχανικά μέσα" για το μάθημα το οποίο διδάσκει. Το 2007 εκδίδεται η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο "Εσένα σκέφτομαι που περιμένω". Το 2009 στο 5ο «Φεστιβάλ Ποίησης Θεσσαλονίκης» της απονεμήθηκε τιμητική Διάκριση για τα ποιήματά της. Το ποίημά της «Χαμόγελα δραπέτες» μελοποιήθηκε από το μουσικό σχήμα των «Αργοναυτών» και βρίσκεται στην επιλογή «Μελοποίηση στίχων» της ιστοσελίδας μας.
Sorrisi evasi
I sorrisi evasi
Dalla galera dell’inesistenza
Dall'umidità delle lacrime cercano felicità.
La speranza perduta in un deserto
Assenza di sentimenti e definizioni
Macerie della vita battono la terra
Con assordante suono.
Nuvole di polvere e disgregazione
Nell’aria sollevate. Circolano.
Un granello di polvere sulla guancia
Della poesia si incolla.
Quella con il suo palmo
La allontana questa bruttezza
La trasforma in gioia.
La pace la invita accanto
Dandole una speranzosa penna
I visi d’inchiostro già
Come desidera dipingere.
Il cuore si rallegra
Le nazioni si uniscono.
La pace scrive i versi
Vuotando i recipienti
Della distruzione, dell’odio della guerra.
La poesia sparge libagioni nelle sue opere
E questa fiaccolata dei valori organizzo
Affinché le torce illuminino
La garante vita della solidarietà |
Τα χαμόγελα δραπέτες
Τα χαμόγελα δραπέτες
από τη φυλακή της ανυπαρξίας
την υγρή από δάκρυα ευτυχία αναζητούν.
Η ελπίδα χαμένη σε μια έρημο
απουσίας συναισθημάτων και ορισμού.
Συντρίμμια ζωής το χώμα κτυπούν
με έναν εκκωφαντικό ήχο.
Σύννεφα σκόνης και απόγνωσης
στον αέρα αιωρούνται. Περιφέρονται.
Ένας κόκκος σκόνης στο μάγουλο
της ποίησης κολλά.
Εκείνη με την παλάμη της
τον απομακρύνει κι αυτή την ασχήμια
μετατρέπει σε χαρά.
Την ειρήνη προσκαλεί δίπλα της
δίνοντάς της μια ελπιδοφόρα πένα.
Τα πρόσωπα μελάνι πια
όπως επιθυμεί τα ζωγραφίζει.
Η καρδιά ευφραίνεται.
Τα έθνη ενώνονται.
Η ειρήνη στιχουργεί
αδειάζοντας τα δοχεία
της καταστροφής, του μίσους, του πολέμου.
Η ποίηση ρίχνει σπονδή στα έργα της
κι αυτή λαμπαδηδρομία αξιών διοργανώνει,
ώστε οι πυρσοί να φωτίσουν
την εχέγγυο οδό της αλληλεγγύης.
|