Renzelli Vittorio
V. R. nasce a reggio cal. nel 1975 e qui si laurea in legge nel 2005.
Da sempre appassionato di cinema e letteratura, è autore di cortometraggi, da regista, è al suo 4° corto, si dedica al ruolo di attore nella fimografia amatoriale e non con una serie di piccoli ruoli e comparse, la passione per la srittura inoltre lo hanno portato nel 2008, a pubblicare un racconto dal titolo Scarabocchi su Cuba, edito da Progetto Cultura - roma.
Da sempre appassionato di poesia, si dedica allo scrivere versi, anche se tuttora mai pubblicati, ma diverse volte premiati in concorsi italiani.
Sopravvivere all’Eden
Passi incerti calpestano
una neve cinerea
scappando da stanze
svuotate dalla paura,
in corsa
nella lancinante sfida quotidiana
per non apparire minorati.
Sopravvivere all’Eden,
dentro due scarpe rotte,
labbra socchiuse
cercano umido calore
nella tenue luce della notte.
Combattendo solo per quel che spetta,
ringhiando tra i morsi,
in questo dilaniarsi in diretta
nei fragili tramonti trascorsi.
Guardare al di là
di tutte le umiliazioni
che gli altri ti regalano
con la consueta carità
di opulenti doni
per i dì del tuo anniversario,
in marcia nella personale guerra,
di un altro giorno sudato
sulla faccia della terra.
Contando i grani d’un rosario
Sono grida a perdifiato
in apnea dentro le ore corte,
e, sputi in faccia alla sorte,
giocando ancora
un’altra miserabile partita
con la morte. |
Να επιζείς στην Έδεν
(Sopravvivere all’ Eden)
Βήματα αβέβαια πατάνε
ένα χιόνι γκρίζο
ξεφεύγοντας από δωμάτια
που άδειασαν από το φόβο,
στα γρήγορα
στη οδυνηρή καθημερινή πρόκληση
για να μην εμφανισθούν μειωμένα.
Να επιζείς στην Έδεν ,
μέσα σε δυο χαλασμένα παπούτσια,
χείλια μισοκλεισμένα
ψάχνουν υγρή ζεστασιά
στο απαλό φως της νύχτας.
Παλεύοντας μόνος για αυτό που σου ανήκει,
βρύχωντας από δαγκωνιές
σ’ αυτό το σκίσιμο της σάρκας απευθείας
στα εύθραυστα ηλιοβασιλέματα που πέρασαν.
Να κοιτάς παραπέρα
απ’ όλες τις ταπεινώσεις
που οι άλλοι σε χαρίζουν
με τη συνηθισμένη ελεημοσύνη
άφθονα δώρων
για τις μέρες της επετείου σου,
σε πορεία στο προσωπικό πόλεμο,
μια άλλης ιδρωμένης ημέρας
στο πρόσωπο της γης,
μετρώντας τις χάντρες ενός κομποσκοινιού.
Είναι φωνές όσο βαστάει η αναπνοή
σε άπνοια σε ώρες μικρές
και φτύνεις κατάμουτρα στη τύχη,
παίζοντας ακόμα
έναν άλλο μίζερο αγώνα με το θάνατο.
|
Έχει διαβαστεί 350 φορές
